Afspekken

(hoofstukken 52 t/m 68), ets

Speksnijden

De ets is vernoemd naar het patroon waarin de huid van de walvis wordt gesneden, rechts
afgebeeld in het rood, over een zwartwit foto van speksnijders. Rechts daarvan, de messen die de speksnijders daarvoor gebruiken en soms ook om zich mee te verdedigen tegen de haaien die op de slachtpartij zijn afgekomen. Vandaar de kaak van haai in het midden van de prent. In het ovaal een walvisvaarder met een dode potvis en daaronder krill, het voedsel van een baleinenwalvis. Geheel links in de prent een walvissloep en een opdracht aan Osiris uit een Egyptisch dodenboek omdat Melville de littekens op de kop van de walvis met hiërogliefen vergelijkt.

Ontmoetingen

In de buurt van de Crozeteilanden in de Indische Oceaan (het domein van vliegende vissen,
rechtsonder in de ets) komt de Pequod twee schepen tegen: de Albatros. Reuvers illustreert dit schip met de golvende vlucht van een albatros. Het tweede schip is de Town-Ho.
In de geschiedenis van de Town-Ho noemt Melville “Kanalers”, zeelui die het Grand Erie kanaal bevaren. Een oude kaart van dit gebied staat rechtsonder op de achtergrond.
De grootste horror van Moby Dick is zijn witheid. De bemanning van de Pequod worden hieraan herinnerd als uit de diepte van de oceaan opeens een indrukwekkende reuzeninktvis opduikt die met een donker zuigend geluid meteen weer verdwijnt. Reuvers kiest voor de afbeelding van de reuzeninktvis een prent uit de collectie van de vader van Prins Reinier van Monaco.

Afbeeldingen van walvissen

Sprekend over afbeeldingen van walvissen noemt Melville scrimshaw, een traditionele vorm van handwerk van walvisvaarders. In de prent: een walvis op de tand van een potvis. Het merk van de drukker Aldus Munitius uit de tijd van Erasmus, het anker linksonder, moet een dolfijn een walvis voorstellen. Het toont aan, net als het sterrenbeeld rechtsboven, dat het lang duurde eer men een redelijk correct beeld van een walvis kreeg. Volgens Melville kan dat ook niet helemaal. Het is onmogelijk om te weten hoe een walvis er echt, an sich, uitziet. De Leviathan kan daarom nooit absoluut gelijkend worden geschilderd. Om enigszins een beeld van een walvis te krijgen moet de schilder zelf op walvisjacht te gaan. Met het niet geringe risico om door hem tot zinken te worden gebracht.